ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΚΕΛΑΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Θλίψη, απέραντη θλίψη, προκαλεί το σημερινό πρώτο θέμα της εφημερίδας «Πατρίς», με την υπογραφή του δημοσιογράφου Αλέκου Ανδρικάκη, για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται εδώ και χρόνια οι θησαυροί της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ηρακλείου.

Πάνε έξι χρόνια από τότε που άδειασαν τα Αχτάρικα για να φτιαχτούν. Ξεσπιτώθηκε η Βικελαία βιβλιοθήκη και μεταφέρθηκε σε διάφορα κτήρια, γιατί δε βρέθηκε ένα μεγάλο για να στεγάσει τις υπηρεσίες της.

Τόμοι βιβλίων και αρχείων δέθηκαν πρόχειρα, άλλα μπήκαν σε κούτες και μεταφέρθηκαν πάνω σε παλέτες σε ανήλιαγα υπόγεια, παρέα με τα ποντίκια, μέσα σε συνθήκες που οδηγούν στην καταστροφή.

Άλλα τι να πεις για μια πόλη που έχει θέσει άλλες… μεγάλες προτεραιότητες. Τα Αχτάρικα φτιάχνονται ακόμη και απ’ ότι φαίνεται θα χρειαστούν 5-6 χρόνια ακόμη. Αν μάλιστα κυριαρχήσουν και απόψεις του είδους, «γιατί να δίνουμε τόσα λεφτά για τη Βικελαία», δεν αποκλείεται να δούμε και καταστήματα διαφόρων ειδών στο ισόγειο. Μην ξεχνάμε πως μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου τα λεγόμενα «φρουτάκια» επανέρχονται δριμύτερα στο προσκήνιο, αν και ποτέ δεν… εγκατέλειψαν το Ηράκλειο.

Εξάλλου ήδη ακούγονται δειλά- δειλά οι πρώτες προτάσεις για καφετέριες και τέτοια.

Θα πάρει λοιπόν τους ορόφους η Βικελαία, αλλά στο ισόγειο, εκεί που μπορούν να αναπτυχθούν δράσεις, οι οποίες θα προβάλλουν τη βιβλιοθήκη και θα αναδεικνύουν το μεγάλο έργο της, θα βάλουν τραπεζοκαθίσματα πολυτελείας.

Και επειδή δεν είμαστε των άκρων, να σημειώσουμε ότι κάλλιστα μπορεί στη μια γωνία να δημιουργηθεί ένα καφέ, που θα σέβεται το χώρο και θα απευθύνεται σε ανθρώπους φίλους του βιβλίου, των ωραίων συζητήσεων και του σεβασμού των διαφορετικών απόψεων.  

Ο Αλέκος ο Ανδρικάκης αναφέρεται ακόμη στην έλλειψη προσωπικού αλλά και στις εκδόσεις που έχουν μείνει κρυφές, αλλά και σε άλλες που γίνονται για… εξυπηρετήσεις. Διαβάστε τι γράφει.

Χωρίς προσωπικό

Η Βικελαία έχει μείνει με 10-12 υπαλλήλους (από τους 30 και πλέον της εποχής Γιανναδάκη) που, όσο κι αν δεν το αναγνωρίζουν μερικοί (εκείνοι που ασχολούμαστε γνωρίζουμε καλά την αυταπάρνηση και το φιλότιμό τους), κάνουν τα πάντα για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους, επειδή γνωρίζουν καλά πόσο ανεκτίμητο είναι αυτό το οποίο διαχειρίζονται. Φυσικά μόνοι τους, χωρίς πολιτική και διοικητική στήριξη δεν μπορούν να ανταποκριθούν, ούτε να σχεδιάσουν κάτι περισσότερο που θα έπρεπε να γίνει. Στις πρόσφατες μετατάξεις από την πρώην νομαρχία δύο υπάλληλοι πήγαν στη Βιβλιοθήκη. Ο ένας λίγες ώρες αργότερα πήγε αλλού, χωρίς να αντικατασταθεί. Και η άλλη τέθηκε στη διάθεση της διεύθυνσης προσωπικού, για να πάει οπουδήποτε αλλού, εκτός της Βικελαίας. Για την τελευταία αυτή περίπτωση είναι η αναφορά περί του περιωνύμου αντιδημάρχου, που έδωσε μάχη και διαταγές να φύγει όπως ήλθε… Όπως είναι τα πράγματα, μετά από λίγο καιρό ο αριθμός των υπαλλήλων θα μειωθεί σε μονοψήφιο, λόγω συνταξιοδοτήσεων.
Από το τότε που πέθανε ο Νίκος Γιανναδάκης, τον Μάρτιο του 1999, η Βικελαία έμεινε χωρίς έφορο μέχρι και σήμερα. Το ρόλο αυτό παίζει η επιτροπή εποπτείας, που όταν θυμάται την ορίζει η δημοτική αρχή μετά το 2003. Εδώ και μήνες δεν υπάρχει επιτροπή, στην οποία ούτως ή άλλως δεν υπήρχε καν εκπρόσωπος της Βιβλιοθήκης (απίστευτο αλλά αληθινό!), ενώ πολλοί απ’ όσους κατά καιρούς διορίζονταν δεν περνούσαν καν από τη Βικελαία ούτε στις συνεδριάσεις. Γιατί κάποιοι τοποθετούνταν στις επιτροπές μόνο επειδή ήταν φίλοι πολιτικών παραγόντων…
Σήμερα ούτε επιτροπή υπάρχει, αλλά ούτε πολιτικός προϊστάμενος (αντιδήμαρχος ή κάποιος υπεύθυνος δημοτικός σύμβουλος), με συνέπεια η Βικελαία να έχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη της … Κι όμως, σε προηγούμενες δημοτικές περιόδους ο ίδιος ο δήμαρχος είχε την ευθύνη της Βικελαίας, για να δείξει τη σημασία του έργου και της αποστολής της.

Εκδόσεις και… εκδόσεις εξυπηρετήσεων

Μέσα σε αφάνταστα αντίξοες συνθήκες συνεχίζονται οι εκδόσεις, που αποτυπώνουν το μεράκι και την αγάπη των ελάχιστων ανθρώπων που απέμειναν να υπηρετούν το όραμα της Βικελαίας. Που διασφαλίζονται με απίστευτους κόπους, προσπάθειες, αγωνία, και συχνές, πολύ συχνές απογοητεύσεις για τη στάση των ιθυνόντων. Εκείνων που αναρωτιούνται τι ωφελεί η Βιβλιοθήκη, ποιος διαβάζει τις εκδόσεις της, αλλά πολύ εύκολα σε περίοδο κρίσης αποφασίζουν να χορηγήσουν με 130.000 ευρώ καρναβαλικές εκδηλώσεις (πολλά δεν είναι;). Και την ίδια ώρα ακυρώνουν, ως μη χρήσιμες, παιδικές εκδηλώσεις που στοχεύουν να φέρουν τη νέα γενιά κοντά στη Βικελαία, το βιβλίο, την ιστορία και τον πολιτισμό…
Σ’ αυτό εχθρικό περιβάλλον, η Βικελαία προχώρησε στα τέλη του Οκτώβρη σε σημαντικές εκδόσεις. Μεταξύ αυτών δύο σπουδαίες: Επιλεγμένα κείμενα του Πρεβελάκη, μεταξύ αυτών και αδημοσίευτα, και η αλληλογραφία του Στυλιανού Αλεξίου με τον Ζήσιμο Λορεντζάτο. Οι μνημειώδεις αυτές εκδόσεις υμνήθηκαν με κείμενα επιφανών βιβλιοκριτικών και εκτενείς παρουσιάσεις στις μεγάλες εφημερίδες της χώρας. Στο Ηράκλειο είμαστε ακόμη σε αναμονή. Ο δήμος επί σχεδόν 4 μήνες κρατά… μυστικό το γεγονός! Ακόμη δεν αποφάσισε να παρουσιάσει τις εκδόσεις… Τυχαίο, σ’ όλο αυτό περιβάλλον που περιγράφουμε; Δε νομίζω…Άλλες προτεραιότητες υπάρχουν. Κι ύστερα μαθαίνουμε ότι βούληση των δημοτικών αρχόντων μας είναι να τιμήσουν τον σοφό της Κρήτης Στυλιανό Αλεξίου. Εδώ δεν εκπληρώνουν τη στοιχειώδη απέναντί του υποχρέωση, αυτή της παρουσίασης του τόμου της αλληλογραφίας του με τον Λορεντζάτο, τρόπους να τον τιμήσουν αναζητούν; Φτάνει, τον «τίμησαν» αρκετά…
Την ίδια ώρα οι δημοτικοί παράγοντες, θεωρώντας ότι η λογική είναι να χρησιμοποιήσουμε ακόμη και τον τομέα των εκδόσεων για να εξυπηρετήσουμε φίλους και γνωστούς, αποφασίζουν και έχουν προχωρήσει- σε αμφίβολης σκοπιμότητας εκδόσεις. Με ποια προϋπόθεση αποφασίζουν; Το βιβλίο, και μάλιστα με την έγκυρη υπογραφή της Βικελαίας, μπορεί να είναι προϊόν δημοσίων σχέσεων;