"ΕΦΥΓΕ" Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα το πρωί πλήρης ημερών ο δάσκαλος της Αριστεράς Νίκος Βασιλάκης. Ένας αγνός υπερασπιστής των ιδεών της Αριστεράς όχι μόνο με το λόγο του, αλλά και με τις πράξεις τους. Με την ίδια του τη ζωή. Σεμνός, αξιοπρεπής, ενεργός πολίτης, αγωνιστής με ήθος, έντιμος. 

Τον θυμόμαστε μετά τη χούντα στην οικία Χρονάκη στο κέντρο του Ηρακλείου, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Παγώνα, να υποδέχεται νέους και μεγαλύτερους προσφέροντας γνώσεις και εμπειρίες.

Η κηδεία του Νίκου Βασιλάκη θα γίνει αύριο στις 3 μ.μ. από τον Ναό του Αγίου Μηνά και η ταφή θα πραγματοποιηθεί στο τόπο που γεννήθηκε στο Αβδού Πεδιάδος.

Τον περασμένο Φεβρουάριο σε αυτό το ιστολόγιο παρουσιάσαμε ένα κείμενο για το Νίκο το Βασιλάκη και το δημοσιεύουμε ξανά.

Τον είχαμε χάσει εδώ και καιρό. Να κάνει τη βόλτα του με αργά, ήρεμα βήματα. Να ακούμε τον ωραίο, σεμνό και ευγενή λόγο του. Και τον είδα ξανά μέσα από το καταπληκτικό κείμενο του Βασίλη στην ιστοσελίδα alkman.gr. Συγκίνηση και θύμησες για το δάσκαλο της Αριστεράς, της αντίστασης και των αγώνων, Νίκο Βασιλάκη. Χωρίς δεύτερη κουβέντα παραθέτουμε το κείμενο του Βασίλη Ζεβελάκη.

Επιστολή που είχε στείλει στη συζυγό του από το στρατόπεδο εξορίστων της Λέρου

Σάββατο (29.1.2011) με σιγανή βροχή και βόλτα στα στενά της παλιάς πόλης, αυτή τη φορά διαδρομή από Κομμένο Μπεντένι, Πανάνειο και οδό… Ξέρω καλά την περιοχή που αλλάζει με αργό ρυθμό, τα παλιά κτίσματα εξαφανίζονται, κατεδαφίζονται για νέες οικοδομές ή βουλιάζουν -οι φθορές δεν αντέχονται πια. Ένα όμως κτίριο τράβηξε την προσοχή μου, πως δεν το χα δει άλλη φορά;

Το φωτογράφισα γρήγορα, οι σταγόνες της βροχής δυσκόλευαν. Μια γυναίκα πρόβαλε από την πόρτα του, λαϊκή μορφή προχωρημένης ηλικίας. Σαν γνωστή μου φάνηκε, είσθε η κυρία Παγώνα; Ρώτησα διστακτικά. Άνοιξε την αγκαλιά της και με οδήγησε στο εσωτερικό του νοικοκυρεμένου σπιτιού της, “το Δάσκαλο θέλεις, να τον” μου έδειξε στην πολυθρόνα έναν κουρασμένο αδύνατο άνθρωπο.

Πλησίασα και χαιρέτησα με μεγάλη εγκαρδιότητα το Δάσκαλο, τον Νίκο Βασιλάκη που είχα αρκετά χρόνια να δω. Ανταπόδωσε με έκδηλη συγκίνηση τον χαιρετισμό, πως βρέθηκες βρε παιδί μου εδώ μ’ αυτήν την κακοκαιρία, αναρωτήθηκε. Τον παρατηρούσα προσεκτικά, ήταν καλά και το μυαλό του ξουράφι – όπως θα λεγαν οι χωριανοί του, που τον είχαν τιμήσει πριν λίγο καιρό στο Αβδού, που γεννήθηκε στα 1918. Άρχισε να μιλάει αργά, η κουβέντα ξετυλιγόταν σαν μεταξωτή κορδέλα, κράτησα δυο σημειώσεις. Ήξερα μέσες άκρες τη ζωή του, μα είχαν περάσει πολλά χρόνια, η μνήμη σκουριάζει, χάνονται λεπτομέρειες .

Ο Νίκος Βασιλάκης, δεν είναι μια από τις αντίκες της πόλης μας, από τα ζωντανά μνημεία της, δεν είναι μια διασημότης της πολιτικής η της Τέχνης. Είναι ένας κοινός άνθρωπος, μορφωμένος και καλοσυνάτος, μα τον ξεχωρίζει: η ασυνήθιστη, σπάνια, εντιμότητα και η εξαιρετική προσήλωση, στις απόψεις και τις ιδέες του. Είναι υψηλόφρων και ταπεινός, δίνει για να μην πάρει, προσφέρει και από το υστέρημα της καρδιάς του, χωρίς να περιμένει όχι ανταπόδοση μα ούτε ευχαριστώ.
Κι έγινε πιο πολύ κι από αυτό, η πατρίδα του, αντί να τον τιμήσει, για την προσφορά του στην Αντίσταση, τον φυλάκισε κάποτε για 20 χρόνια! Δεν είπε τίποτα, κανείς δεν μπορούσε να δεσμεύσει την αγαθή τίμια απροσκύνητη καρδιά του.

Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η αναγνώριση της Εθνικής αντίστασης , ανάσανε ο Νίκος Βασιλάκης, είχε περάσει πια τα 70 του χρόνια μα ένοιωθε νέος – έγινε συνταξιούχος μετά από 40 χρόνια διώξεων, η πατρίδα έστω καθυστερημένα χάιδεψε το σκελετωμένο, γέρικο κεφάλι του.
Ο διάσημος σύντροφος του των σκοτεινών και ηρωικών χρόνων Ιάννης Ξενάκης, όταν ήρθε κάποτε στην Ελλάδα (μετά από παραμονή 28 χρόνων στο Παρίσι, όπου και διέπρεψε) αρνήθηκε να δείξει το ελληνικό διαβατήριο στον έλεγχο του αεροδρομίου, προτίμησε το Γαλλικό: «αυτή η χώρα (Ελλάδα) μου στέρησε κάποτε την υπηκοότητα. Δείχνω λοιπόν το διαβατήριο που μου διευκόλυνε η ζωή» είπε, ίσως είχε δίκιο – μα ο Δάσκαλος, είναι απλός ιθαγενής, δεν θα διάλεγε άλλη πατρίδα, δεν είχε εξ άλλου και άλλο αίμα να δώσει.

Όταν μεσημέριασε πια και φάνηκε κουρασμένος, διακόπηκε η διήγηση, δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω αν στο “λόχο του Λόρδου Μπάιρον” ήταν μαζί με τον πασίγνωστο στο χώρο της τέχνης, συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής. Υπάρχουν διάσημοι επιστήμονες και καλλιτέχνες συλλογιζόμουν, προσφέρουν με το έργο τους, τους θαυμάζουμε και τους χειροκροτούμε, πιο κοντά όμως δίπλα μας, τελείως απαρατήρητοι ζουν οι ήρωες της καθημερινής ζωής και οι άγιοι των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Ο Δάσκαλος ξεχωρίζει ανάμεσά τους, χωρίς να επιζητήσει (να έχει ανάγκη) ιδιαίτερων τιμών – του φτάνει το χωριό του (που τον θυμήθηκε πέρσι) και του περισσεύει.
Προσφέρει και με την τελευταία ικμάδα του ότι μπορεί – στα 93 του χρόνια διατηρεί την οξύνοια και την μεθοδικότητά του, μαζεύει στοιχεία συμπληρώνει το πλούσιο αρχείο του, που έχει ήδη καταθέσει στη Βικελαία Βιβλιοθήκη.
Ας είναι καλά, ας φτάσει τα εκατό, οι φίλοι του που τον έχουν χάσει από την αγορά, τον σκέφτονται και του στέλνουν τους πιο θερμούς εγκάρδιους χαιρετισμούς.