Εκτός πραγματικότητα το πολιτικό σύστημα
Είναι στιγμές που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με λογικά
επιχειρήματα πρακτικές και αποφάσεις της κυβέρνησης, που φαίνεται να μην
αντιλαμβάνεται τις διεργασίες που γίνονται στην Ελληνική κοινωνία. Την ώρα που
η πλειοψηφία των πολιτών έχει αγανακτήσει με τον τρόπο κλεισίματος της ΕΡΤ,
καθώς και με την απόλυση χιλιάδων ανθρώπων μέσα από το περίφημο πολυνομοσχέδιο,
γεγονός που καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, έρχονται με προκλητικό τρόπο,
να διορίσουν το Χρήστο Παπουτσή εκπρόσωπο της χώρας στην Παγκόσμια Τράπεζα, να
καταθέσουν τροπολογία στο πολυνομοσχέδιο, την οποία απέσυραν μετά την
κατακραυγή, με την οποία εξαιρούνταν από τη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα
συνεργάτες υπουργών και βουλευτών, και το ωραιότερο, με άλλη τροπολογία, να μπορεί
ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, να χρησιμοποιεί τα κρατικά
αεροσκάφη, εκτός από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον
υπουργό Εξωτερικών, που έχουν αυτό το προνόμιο.
Τι δείχνουν αυτές οι κινήσεις;
Δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα και κυρίως εκείνο το
κομμάτι που έχει τώρα την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας κινείται σε άλλους…
τόπους και χρόνους, μακριά από την κοινωνία, θεωρώντας πως κατέχει το μυστικό
της πολιτικής αθανασίας.
Θα μπορούσε κάποιος να τους δικαιολογήσει γι’ αυτό το
πολιτικό θράσος, μιας και η μοναδική αυτή τη στιγμή πολιτική δύναμη που θα
μπορούσε να κλονίσει τη σιγουριά της πρωτοπορίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, πράττει ό,τι είναι
δυνατόν προκειμένου να αποδιώχνει εκείνους που ψάχνουν την αλλαγή, αλλά μέσα
από ένα πολιτικό φορέα που αναδεικνύει τη σοβαρότητα και τη σιγουριά.
Κάθε μέρα παρουσιάζει και μια διαφορετική θέση για την
οικονομία και την έξοδο από την κρίση, ανάλογα με το που… φυσάει ο άνεμος, δεν
τολμά να μιλήσει «τον λόγον της αληθείας» για τη εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση
στην οποία βρίσκεται η χώρα, και εξακολουθεί να ακολουθεί την τακτική, «όλοι
έχουν δίκιο», αρκεί να φέρνουν ψήφους στο καλάθι.
Με αυτό τον τρόπο και οι μεν και οι δε ρίχνουν νερό στο μύλο
της Χρυσής Αυγής, αναδεικνύοντας ένα νεοναζιστικό Κόμμα σε τρίτη πολιτική
δύναμη στη χώρα, όνειδος για ένα τόπο που ανέδειξε τη Δημοκρατία, ενώ έδωσε
πολιτισμό και γνώση σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η αυτοκαταστροφική πορεία δείχνει, τουλάχιστον μέχρι
τώρα, να μην έχει επιστροφή. Ζούμε με την ελπίδα ότι έστω και την τελευταία
στιγμή θα βάλουν πάνω από τον εαυτό τους και το Κόμμα, την Πατρίδα.
Και επειδή, όπως λέμε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ας
κρατήσουμε ανοιχτό το παράθυρό της.
