Το πουκάμισο, ο λαϊκισμός και η ουσία

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Ο λαϊκισμός ενδημεί σε όλους τους χώρους, γνωστό αυτό. Αλλά αυτό που έγινε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενημέρωσης για το Burberry’s πουκάμισο του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη σε αφήνει άναυδο. Βρε παιδιά, ένα πουκάμισο έβαλε ο άνθρωπος. Κάπως ακριβό, αλλά ο καθένας μπορεί να έχει στην ντουλάπα του ένα ακριβότερο ρούχο. Τον συγκεκριμένο άλλωστε δεν τον χαρακτηρίζει. Χίλιες φορές τον έχουμε δει σε δημόσιες εμφανίσεις, το τελευταίο που μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει είναι το ακριβό του ντύσιμο. Όχι πως θα είχε και ιδιαίτερη σημασία. Το ακριβό και εξαιρετικά φροντισμένο ντύσιμο του Μιχάλη Ράπτη, ας πούμε, δεν θάμπωνε τον θρύλο του Πάμπλο ανάμεσα στους Αριστερούς της εποχής.
Το ίδιο είχε συμβεί και το καλοκαίρι με τη γνωστή φωτογραφία που εμφάνιζε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει από τις διακοπές του. Με περισσή σιγουριά οι πάντες τον κατακεραύνωσαν γιατί ο σωματοφύλακας κουβαλούσε τις βαλίτσες του. Ποιος ξέρει αν ο άνθρωπος κουβαλούσε τις δικές του βαλίτσες, κάποιου συναδέλφου του, μιας παρευρισκόμενης κυρίας, ενός που ήρθε κολυμπώντας ή αν ο Τσίπρας είχε οσφυαλγία. Μια φωτογραφία πολλές φορές λέει χίλια ψέματα. Δίνει αρκετές αφορμές για πολιτική κριτική ο αρχηγός, δεν χρειάζεται να γίνεται και η τρίχα τριχιά.

Και για να μιλήσουμε λίγο ουσιαστικότερα, αυτού του είδους η κριτική στην ουσία είναι που επιβραβεύει την υποκριτική στάση κάποιων αρχηγών στο παρελθόν και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα σήμερα, που ανακατεύονται με τον λαό και με πολιτικό χαμαιλεοντισμό δείχνουν να ταυτίζονται μαζί του. Το θέμα που πρέπει να απασχολεί δεν είναι τι φορούσε ο Τσίπρας αλλά το ότι κατέβηκε στο πεζοδρόμιο για να διαδηλώσει μαζί με τον κόσμο. Δεν είναι ότι δεν φορούσε φτηνό πουκάμισο διαδήλωσης αλλά που έγινε ο ίδιος κομμάτι της διαδήλωσης. Δεν ανήκει εκεί ένας ηγέτης και θα έπρεπε και ο ίδιος να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει πολιτικός αρχηγός που το επεχείρησε αυτό στο παρελθόν και δεν το μετάνιωσε.

Και γενικότερα στον συγκεκριμένο ηγέτη το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Όχι ότι δεν είναι ένας από μας αλλά ότι δεν είναι καλύτερος από μας. Από έναν ηγέτη του μέσου όρου, έναν πολιτικό που ομογενοποιείται με το πλήθος, που μιλάει τη γλώσσα του λαού (άσχετα αν ντύνεται ή όχι σαν αυτόν) και απηχεί τη μόρφωση, τις παραστάσεις, την πληροφόρηση και την αναλυτική σκέψη του μέσου πολίτη δεν έχει κανείς πολλά να περιμένει. Αυτός που ηγείται πρέπει να έχει διανοητική, μορφωτική, πολιτισμική και πολιτική υπεροχή. Ας έχει και εμφανισιακή, δεν χάθηκε ο κόσμος. Τέτοιου είδους απαιτήσεις πάντως πρέπει να έχει κανείς από τον αρχηγό ενός μεγάλου κόμματος και ο ίδιος από τον εαυτό του και όχι το ταιριαστό στην περίσταση ντύσιμο.

Από το Protagon.gr