Να δικαιωθούν εκείνοι που δεν πρόλαβαν

Του Κώστα Βασιλάκη

Θα μου επιτραπεί η προσωπική αναφορά σε αυτό το άρθρο, καθώς μνήμες και προσωπικά βιώματα ξύπνησαν με την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα μας. Όσοι προερχόμαστε από οικογένειες με παρελθόν στο χώρο της Αριστεράς, με γονείς που διώχθηκαν για τις ιδέες και τους αγώνες τους, σηκώνουμε ένα επιπλέον συναισθηματικό φορτίο. Θα θέλαμε άνθρωποι που έχουν φύγει από τη ζωή να είχαν ζήσει αυτή την ιστορική αλλαγή στη χώρα μας. Να δούνε τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Άνθρωποι με ήθος και αξιοπρέπεια που ένιωσαν στο πετσί τους τη βία του μετεμφυλιακού κράτους, σωματικά και ηθικά.
Ο πατέρας μου, ο Θωμάς, πολέμησε στην Αλβανία τραυματίστηκε, επέστρεψε στην Κρήτη και πολέμησε τους Γερμανούς εισβολείς με το πολυβόλο του στον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα. Συνελήφθη και γλύτωσε την εκτέλεση δραπετεύοντας από το ξύλινο παράπηγμα που ήταν πάνω από τη Χανιώπορτα, το οποίο είχαν μετατρέψει σε πρόχειρη φυλακή η Ναζιστές.
Μπήκε στην αντίσταση και μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ έδωσε τους δικούς του αγώνες, για να… εισπράξει μια απόπειρα δολοφονίας. Μετά την κατοχή άρχισαν οι διώξεις εκείνων που μάτωσαν για να είναι η Ελλάδα ελεύθερη. Διορίστηκε στη διεύθυνση Γεωργίας Ηρακλείου, αλλά δεν υπηρέτησε ποτέ αρνούμενος να υπογράψει τη γνωστή δήλωση αποκήρυξης του Κομμουνισμού.
Γύρισε στο χωριό του, δούλεψε σκληρά και έγινε ο αγρότης παράδειγμα στην περιοχή. Δημιούργησε οικογένεια στην οποία αφοσιώθηκε.
Λιτός στη ζωή και στα λόγια του. Πότε δεν μας μίλησε για τους αγώνες του. Μάθαμε τα περισσότερα από τρίτους μετά το θάνατό του το 1990. Γι’ αυτό δε θα μιλήσω για τις συχνές κλήσεις του στην αστυνομία και όσα επακολουθούσαν.
Μας έδινε μαθήματα όχι με λόγια αλλά με τη στάση του στη ζωή. Σεμνός και με σεβασμό στους άλλους. Αρνήθηκε να πάρει τη σύνταξη της εθνικής αντίστασης γιατί όπως μου έλεγε, «δεν πολέμησα για να πάρω σύνταξη».
Αυτή την Αριστερά του ήθους, της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας και της σεμνότητας. Αυτή την Αριστερά της εργατικότητας και του άδολου πατριωτισμού ζήσαμε, και πήραμε μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς.
Από τη σημερινή κυβέρνηση της Αριστεράς θέλουμε να βαδίσει στα χνάρια αυτών των ανθρώπων. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες. Ξέρουμε ότι αναλαμβάνει μια χώρα ρημαγμένη όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά.
Αυτό που περιμένει ο κόσμος είναι να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του. Να αισθάνεται περήφανος αν και φτωχός. Δεν μπορεί όμως να μείνει στο απυρόβλητο η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ που κατέστρεψαν την Ελλάδα και το λαό της, ένα λαό που περιμένει δικαιοσύνη.
Το οφείλει η κυβέρνηση της Αριστεράς και σε αυτούς που έχουν φύγει.

Εμείς ας αφήσουμε ένα δάκρυ στη μνήμη τους. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

"ΕΦΥΓΕ" Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΝΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

Φορολογούν τη ζωή μας

Ειδησάρια τα μείζονα