Η στάση της Γερμανία και η επερχόμενη ήττα της Ευρώπης

Η κρίση με το νέο κορονοϊό δοκιμάζει πλέον με τον πλέον δραματικό  τρόπο τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέτοντας πλήθος ερωτηματικών για το μέλλον τη γηραιάς ηπείρου. Η αποτυχία της Συνόδου Κορυφής, με τη στάση της Γερμανίας, συνεπικουρούμενη από την Ολλανδία, να επικεντρώνεται ξανά στη σκληρή οικονομική πειθαρχία, δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς αλλά και ανησυχία για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης.

Η τακτική αυτή δείχνει ότι η άρχουσα τάξη στη Γερμανία επιθυμεί, εκμεταλλευόμενη τη μείζονα υγειονομική κρίση, να κυριαρχήσει και πολιτικά στην Ευρώπη, αφού για την οικονομική κυριαρχία δεν γίνεται πλέον λόγος.

Ήδη δύο ισχυρές χώρες του νότου, η Ιταλία και η Ισπανία, αντέδρασαν βάζοντας βέτο στις αποφάσεις, ενώ αναμένεται και η αντίδραση της Γαλλίας, η οποία τη συγκεκριμένη στιγμή προτίμησε να κάνει ένα βήμα πίσω.

Να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Η συνθήκη του Μάαστριχτ που υπογράφηκε με ζητωκραυγές, καθιέρωνε τη νομισματική ένωση με την καθιέρωση του ευρώ, μέσα από σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Υπήρξαν εκείνη την περίοδο απόψεις και θέσεις, πολιτικών που έβλεπαν μπροστά, που επισήμαναν ότι μέσα από αυτή τη συμφωνία, είτε θα πάμε σε μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη, είτε θα οδηγηθούμε σε μια Γερμανική Ευρώπη.

Επιβεβαιώνονται ως προς το δεύτερο.  

Η Γερμανία, με σκληρούς κανόνες στο εσωτερικό της αλλά και με τεράστιες ανισότητες, ανάμεσα στο Δυτικό και Ανατολικό της κομμάτι, έχει κυριαρχήσει οικονομικά. Εκμεταλλεύτηκε τη διεθνή  οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, επιβάλλοντας στις χώρες του νότου επαχθή μέτρα, ενώ μέσω των Μέσων Ενημέρωσης και των φιλικών της βόρειων χωρών, πέρασε την άποψη ότι «δεν μπορούμε εμείς να στηρίζουμε και να ταΐζουμε τους τεμπέληδες του νότου».

Έτσι στο συλλογικό υποσυνείδητο των λαών της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, δημιουργήθηκε η εικόνα του Έλληνα, του Γάλλου, του Ισπανού, του Ιταλού, του Πορτογάλου, που τρώει τα χρήματα τα οποία  δίνονται από την Ε.Ε., γλεντίζει, τεμπελιάζει, έχοντας συνεχώς απλωμένο στο χέρι.

Μην ξεχνάμε τα δημοσιεύματα μεγάλων Γερμανικών εφημερίδων και Μέσων Ενημέρωσης για την Ελλάδα της κρίσης, τα προσβλητικά και υποτιμητικά σχόλια για τους Έλληνες. Με αυτό τον τρόπο έπαψε να υπάρχει η έννοια της αλληλεγγύης και επιβλήθηκε ο φόβος της απώλειας εισοδημάτων και πλούτου, οδηγώντας ξανά στην άνοδο της ακροδεξιάς.

Η πολύ ισχυρή οικονομικά Γερμανία επιβλήθηκε και πέρασε σε μεγάλο βαθμό εκείνα που ήθελε. Έχει όμως ένα πρόβλημα, υστερεί πολιτικά και επιπλέον σε στρατιωτικό επίπεδο είναι εκτός παιχνιδιού. Δε μετέχει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε αντίθεση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, ενώ δε θεωρείται μεγάλος στρατηγικός παίκτης.

Μέσα στο σχεδιασμό της είναι η ανατροπή αυτών των αδυναμιών. Χρησιμοποιεί τη διπλωματία της και όπου ανακατεύεται προσπαθεί να δημιουργήσει «Γερμανικούς πόλους». Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Εδώ όμως έχει δύο ισχυρούς αντιπάλους, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών με το προσφυγικό, τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και το Λιβυκό, έδειξαν τις διαφορετικές θέσεις και τα συμφέροντα που υπάρχουν.

Η κρίση με τον κορονοϊό και η σκληρή στάση της Γερμανίας και των δορυφόρων της, όσον αφορά τις οικονομικές επιπτώσεις, δείχνει ότι με αιχμή του δόρατος την οικονομική της ισχύ θέλει να κυριαρχήσει πλέον στην Ευρώπη, θέτοντας στο περιθώριο τις χώρες του νότου και ιδιαιτέρως τη Γαλλία, η οποία τον τελευταίο καιρό άρχισε δειλά- δειλά «να βγάζει γλώσσα».

Η στάση της Ιταλίας και της Ισπανίας, που αντέδρασαν έντονα στην άρνηση της Γερμανίας για έκδοση ευρωομολόγου, που θα ενισχύσει τις δοκιμαζόμενες από την κρίση του κορονοϊού οικονομίες των χωρών που δοκιμάζονται, δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο όσον αφορά στη συνοχή της.

Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά γιατί τίθεται θέμα επιβίωσης. Οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται, οικονομίες καταρρέουν, λαοί οδηγούνται στην απόλυτη ένδεια, και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.

Εάν η Γερμανία επιμείνει στην θέση της, που περιέχει πλέον εθνικιστικά στοιχεία, έχοντας ως στόχο την πλήρη οικονομική, αλλά και πολιτική κυριαρχία στην Ευρώπη, με τους υπόλοιπους λαούς ουσιαστικά να την  υπακούουν, τότε βρισκόμαστε στο τέλος της Ενωμένης Ευρώπης, με δραματικές επιπτώσεις για τους λαούς της.

Και η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα έχει προσθέσει μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της.   

Κ.Θ. Βασιλάκης