Οι φέροντες τη μεγάλη ευθύνη για το ναυάγιο της χώρας

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε μια διαρκή αναζήτηση προσπαθούν να εντοπίσουν τα αίτια και φυσικά τις ευθύνες, για την οδυνηρή θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας και η κοινωνία. Ποιος φταίει ή ποιοι φταίνε είναι το ερώτημα που τίθεται εναγωνίως.

Η αναζήτηση είναι εύλογη και πρέπει να γίνεται προκειμένου να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος, αλλά και ως λαός να αποκτήσουμε, επιτέλους, ένα επίπεδο αυτογνωσίας.

Εάν ανατρέξουμε την Ελληνική ιστορία από την ημέρα της ανεξαρτησίας από τον Οθωμανικό ζυγό, θα δούμε πλείστες μελανές σελίδες και αρκετές με θετικό πρόσημο. Για τις δεύτερες θα διαπιστώσουμε ότι καταγράφονται, όταν επιλέγονται φωτισμένες ηγεσίες και ηγέτες, που έθεταν πάνω από προσωπικές και κομματικές πρακτικές την πατρίδα.

Ερχόμενοι στη νεώτερη ιστορία ή καλύτερα στην περίοδο της μεταπολίτευσης θα διαπιστώσουμε ότι σταδιακά, υπερισχύει στη λειτουργία της πολιτείας η πλήρης αναξιοκρατία ενός πελατειακού συστήματος, όπου προωθούνται τα στελέχη, τα μέλη και οι ευνοούμενοι των δύο μεγάλων κομμάτων που διαχειρίστηκαν τις τύχες τις χώρας. Αυτό το σαράκι τρώει τα σωθικά της κοινωνίας που υποκύπτει, δεν αντιδρά και παραδίδεται στη μεγάλη της πλειοψηφία, σ’ ένα φαύλο σύστημα εξουσίας που γρήγορα επεκτείνεται σε όλο το χώρο και στους θεσμούς που δεν μένουν αλώβητοι.  

Η βασική ευθύνη, λοιπόν, ανήκει στους πολιτικούς ταγούς της χώρας και βεβαίως στο λαό ο οποίος με πολύ μεγάλα ποσοστά επιβράβευε τα δύο κόμματα το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Εδώ όμως πρέπει να σταθούμε και σ’ ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη διαπλοκή ανάμεσα στην εκτελεστική εξουσία, την επιχειρηματική τάξη και τα Μέσα Ενημέρωσης.

Σταδιακά, κυρίως μετά την εμφάνιση της λεγόμενης «ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης», τα Μέσα περνούν στα χέρια ισχυρών και μεγάλων οικονομικών παραγόντων οι διαπλέκονται με την εκάστοτε εξουσία προς «ίδιον όφελος και των δύο πλευρών». Οι μεν έχουν ευνοϊκή μεταχείριση στους διαγωνισμούς μεγάλων έργων και προμηθειών, οι δε απολαμβάνουν τη στήριξη των μεγάλων Μέσων Επικοινωνίας. Παράλληλα μέσα από τα προγράμματά τους προωθούν την ήσσονα προσπάθεια, υποβαθμίζουν τον πολιτισμό, αναδεικνύουν «πρωταγωνιστές» πρόσωπα αστεία, προκλητικά, χωρίς ηθικούς φραγμούς, όπου η επιτυχία δεν θέλει προσπάθεια, δουλειά και πόνο, αλλά μαγκιά, καλλίγραμμα κορμιά, ψευτιά και μπαγαμποντιά.

Την ίδια περίοδο οι πολιτικοί που έχουν τις τύχες της χώρας στην τύχη τους δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα σταθερό και δυναμικό σύστημα παιδείας, όπου θα επιβραβεύεται εκείνος που προσπαθεί, εκείνος που μελετά, εκείνος που εργάζεται σκληρά. Όλο το σύστημα επικεντρώνεται στην εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ όπου καθιερώνεται η παγκόσμια πρωτοτυπία εισαγωγής με βαθμούς του 4 του 5 και του 6.

Ένας λαός λοιπόν χωρίς παιδεία και με χαμηλό πολιτισμικό υπόβαθρο γίνεται εύκολα υποχείριο κάθε ομάδας ή κόμματος το οποίο υπόσχεται αδιακρίτως τα πάντα, πουλώντας  «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Εδώ υπάρχουν και οι ευθύνες της πολυδιασπασμένης Αριστεράς η οποία, έχοντας χάσει την πυξίδα της μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», κινείται ζαλισμένη προσπαθώντας να πλήξει την εξουσία των δύο μεγάλων κομμάτων με συντηρητικές πρακτικές, οι οποίες ουσιαστικά ευνοούν τους καλά διαβασμένους επικοινωνιολόγους των δύο μεγάλων κομμάτων.

Δυστυχώς, και εδώ είναι το μεγάλο λάθος, η Αριστερά αντί να οραματιστεί δείχνοντας ένα άλλο δρόμο, αυτό της αξιοκρατίας, της ηθικής, της πάταξης και ξεριζώματος της διαπλοκής, του δύσκολου δρόμου, της μόρφωσης και του αγώνα, αναλώθηκε σε άσκοπες μπαλωθιές με επίκεντρο τα Πανεπιστήμια και το χώρο της παιδείας, όπου στήριξε φαινόμενα τα οποία δεν οδηγούσαν στην αναβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά στην υποχώρηση της απέναντι σε συντεχνιακές λογικές.

Δεν είδε η Αριστερά την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ώστε μέσα από ουσιαστικές και δύσκολες προτάσεις να δημιουργήσει ένα συνεκτικό όραμα, αντιθέτως θαμπώθηκε και εκείνη από την ευκολία των δανεικών και διολίσθησε στην υποσχεσιολογία και στην ευκολία των παροχών σε όλους. Και αυτό έπληξε την αξιοπιστία της.

Μπορούμε λοιπόν να τις χρεώσουμε λάθη πολιτικής τακτικής και μυωπική αντιμετώπιση σε ορισμένα ζητήματα, δεν είναι όμως η Αριστερά που οδήγησε τη χώρα σε αυτή την κρίση και την ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται.

Η επόμενη μέρα

Ερχόμαστε στο σήμερα. Μπορούν αυτοί οι πολιτικοί που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση να τη βγάλουν από την κρίση. Η απάντηση στο ερώτημα είναι εύκολη. ΟΧΙ.

Ακόμη και σήμερα λειτουργούν ακριβώς με την ίδια πρακτική, είναι υποχωρητικοί στους δανειστές οι οποίοι επιβάλλουν ό,τι θέλουν, ενώ εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν με την ίδια αλαζονεία τον Ελληνικό λαό, στον οποίο προσπαθούν να παρουσιαστούν ως οι μοναδικοί σωτήρες του τόπου. Ας δούμε μερικά απλά παραδείγματα.

Σε θέσεις ευθύνης εξακολουθούν να διορίζουν τους αποτυχημένους βουλευτές, πολιτευτές και κομματικά στελέχη. Την ώρα που δεκάδες φωτισμένα μυαλά νέων Ελλήνων επιστημόνων φεύγουν στο εξωτερικό, εδώ τοποθετούνται σε θέσεις ευθύνης πρόσωπα που ορίζονται από τα γραφεία των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Η δημοκρατική λειτουργία έχει υποβαθμιστεί δραματικά, με πολλές αποφάσεις να λαμβάνονται χωρίς της έγκριση της Βουλής, αλλά με προεδρικά διατάγματα. Επίσης η Βουλή πάει να λειτουργήσει και σαν «πλυντήριο» έκνομων πράξεων στελεχών του κρατικού μηχανισμού, οι οποίοι δεν θα έχουν ποινική ή αστική ευθύνη για πράξεις και παραλήψεις τους, κατά της διάρκεια διοίκησης των υπηρεσιών ή των οργανισμών που προΐστανται. 

Εδώ και μήνες σοβαρά Μέσα Ενημέρωσης και εφημερίδες στο εξωτερικό στις αναλύσεις τους, αναφέρονται στην πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση, εξακολουθούν λειτουργούν για τα δικά τους στενά συμφέροντα τα οποία δεν έχουν πατριωτικά χαρακτηριστικά.

Η Ελλάδα έχει εκατομμύρια ανέργους, η φτώχια μεγαλώνει και τρομάζει την πλειοψηφία των πολιτών, ουδείς πλέον αισθάνεται ασφαλής εργασιακά, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, οι εργασιακές σχέσεις διαλύθηκαν, οι φόροι πέφτουν σαν βροχή επί των κεφαλών μας, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι και μας μάρανε το πλεόνασμα. Αλλά για ποιο πλεόνασμα μιλάνε όταν μόνο οι οφειλές του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα είναι πάνω από έξι δισεκατομμύρια ευρώ. 

Επιστρέφοντας λοιπόν στις ευθύνες, πως μπορείς να καταδικάσεις ένα λαό ως κύριο υπεύθυνο, όταν βρίσκεται πλέον χαμένος σε μια άβυσσο με αβέβαιο το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Έχουν βεβαίως ευθύνες οι πολίτες για τις επιλογές τους, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν διαχρονικά εκείνοι που τους κορόιδεψαν, εκείνοι που τους έδωσαν φρούδες ελπίδες, εκείνοι που τους οδήγησαν σε μια επίπλαστη ανάπτυξη με δανεικά, εκείνοι που γνώριζαν που οδηγείται το καράβι αλλά δεν έκαναν τίποτα. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η δική τους πολιτική και οικονομική επιβίωση.